Her yeni doğum günümün aslında bitirdiğim koca bir senenin nişânesi olduğunu farkettiğim 14-15 yaşımdan itibaren, bu özel günü çok da heyecanla beklememeye başladım. Biraz mükemmeliyetçi de olmam hasebiyle, yaptıklarımın bana hiçbir zaman yeterli gelmemesi, bir yılı daha harcamış olmak fikri, çoğu insanın yaşadığı o çoşkuyu hissetmeme fırsat vermiyordu. Hele son yıllarda zamanın çok hızlı geçmesi beni daha fazla düşündürmeye başladı. Seneler çok hızlı geçiyordu, küçükken kendime koyduğum hedefleri gerçekleştiremeden bakıyorum yeni bir yaş daha… Benden büyüklerse zaman ilerledikçe daha da hızlı geçeceğini söylüyorlar. Daha fena…
Ama sonra durup geriye baktığımda gözden kaçırdığım çok önemli birşeyin farkına vardım. Evet belki bu seneler benim planldığım gibi dolmamıştı. Fakat bana, planlayarak elde edemeyeceğim değerler katmıştı. 8 sene önce başlayan (ama sanki 20 sendir berabermişiz gibi hissettiren) dostluklar… Son senelerde tanıştığım, beni, ‘kardeşlerim’ olduklarını söyleyerek tahmin edemeyecekleri kadar mutlu etmiş “Çizenler :) “… Okuyunca niye daha önce bitirmedim ben bu kitapları dedirten kitaplar ve onlardan öğrendiklerim... Yaşarken gözüme çarpmayan ama sonradan baktığımda çok şey ifade eden tecrübelerim... Daha sayamadığım pek çok şey…
Her şey istediğim gibi gitmese de, istediğim gibi gitmiş olsaydı sahip olacak olduklarımdan çok daha fazlasına sahip olduğumun farkındayım.
Ve teşekkür etmek istiyorum: Önce anneme, beni böyle yetiştirdiği için. Bana, benim tıynetime uymayan bir kişilik yüklemeye çalışmadığı için. Çok küçük yaşlardan itibaren benimle ciddi konuları konuşup, ciddi konulardan haberdar olmamı sağladığı, beni düşünebilen, fikir yürütebilen bir birey olarak yetiştirdiği için. Hatalarımı, kusurlarımı hep affettiği için. Ve burada bahsedemediğim milyonlarcası için…
Babama, (etrafın laflarına,takdirlerine, tenkitlerine, dolduruşlarına gelmeden) her zaman beni doğru çizgiye çektiği ve hiç bir zaman açıkça söylemese de hep desteklediği için…
Dedeme ve annaneme, her zaman arkamda oldukları için, sağladıkları o güvenli liman için…
Dayıma, bütün ciddi kararlarımda bana yol gösteriği için... Kardeşciğime :) , beni profesyonelce kızdırıp arada sinirlerimin atmasına ve böylece psikolojik olarak huzura ermeme (!) yardımcı olduğu için, ama aslında coşkusuyla hayatımıza ışık olduğu için… Nunama, teyze sözüyle tanımlanamayacak kadar yakın ve can olduğu için, hayatıma kattığı gülümsemeler, kahkahalar için, içli kuzenciğime (kardeşceğizimle benzer sebepten :) )
Yukarıda da yazdığımı can arkadaşım ve kardeşlerime …
(Ya teşekkür yazayım dedim, yaz yaz bitmiyor ne çok güç aldığım insan varmış. Aklıma geçen sene babamla aramızda geçen dialog geldi:
sungin – Baba unuttun ama bu gün benim yaş günüm...
babası – Benim gibi bir baban olduğu için ne kadar şanslısın biliyor musun?
sungin – ? (iç ses: Ne mütevâzi (!) ve alâkasız bir cevap bu babacım)
Ama şimdi bu teşekkürleri yazarken düşündüm de gâyet doğru ve yerinde bir cevapmış herhalde tek eksiği genelleştirilmemiş olması )
Pek hakettiğimi düşünmediğim güzelliği yazarından kaynaklanan bir tebrik:
http://ela-perspektif.blogspot.com/2012/03/03032012.html
